The Setup

Oorspronkelijk was ik begonnen aan "The setup" als een soort grap. Gewoon wat voorwerpen slordig bij elkaar zetten, en weergeven hoe die compositie eruitziet, voor ze goed genoeg is om te vereeuwigen. Algauw werd duidelijk dat ik niet geheel uit mezelf zou kunnen treden, en dat ook slordig neergepote voorwerpen een eigen orde hebben. Als fijnschilder is het heerlijk om af en toe te toeven in het allang achterhaalde Newtoniaanse universum. Alles ligt vast, alles is uitgemeten.
Alleen voor kleuren, achtergronden, contrasten laat ik dan de echt artistieke inspiratie spelen die, niet gehinderd door dogma's of theoriëen, nog steeds voor het nodige surplus kan zorgen. Dus werd het toch weer een strak geregisseerd toneelstuk, met voorwerpen als rigide acteurs die geen duimbreed van hun positie mogen wijken. Grote, kleine, gebalde, of gerokken vormen. Transparant, flets of hevig van kleur. Evenwaardig in hun verschillend zijn. Al deze verschillende aspecten zijn meetbaar, maar met telkens verschillende meetapparatuur. Wiskunde. Newton. Natuurlijk gelardeerd met details: schaduwen en reflecties, de bondgenoten en knechten van de kristallijnen werkelijkheid, en waar deze elkaar overlappen, versterken ze elkaar. Het blauwe glas reflecteert dubbel in de glazen flacon erachter: op voor -en achterwand. Wie goed kijkt, vindt ook de puntgevel van de buurman terug. In het kleine turquoise vaasje reflecteert het raam maar ook het flesje dat er tussenin staat. De varkensharen borstels in het "Maman" konfituurpotje reflecteren in de glanzende ondergrond, onder de uitgerokken rolmeter door. Die reflecteert trouwens op zijn beurt in het blauwe glas. Aan het uiteinde van het potlood is een gommetje bevestigd met een koperen hulsje, bemerk de twee kleine inkepingen waarmee het hulsje aan het potlood vastgekneld zit. De zijkant van de console gaat ter hoogte van de stop van het olieflesje over van licht naar donker, terwijl de achtergrond op die plaats net overgaat van licht naar donker. Hierdoor is de console, over een afstandje van hooguit een centimeter, nauwelijks te onderscheiden van de achtergrond. Dat vind ik het mooiste stukje van het schilderij, zo was het werkelijk. Daar doe ik het voor, voor de verrassende trucs, trompe l'oeils, schijnbare mogelijkheden en onmogelijk lijkende werkelijkheden die het universum voor ons in petto heeft.
Sinds Einstein weten we dat licht zowel uit deeltjes als uit straling bestaat. En dat niets binnen onze vierdimensionele wereld sneller gaat... Het mysterie van het Al zelf zit er in vervat. Het zal nooit ophouden ons te fascineren.